Wiktoria Gazda
2016
Mandala pojawia się jako symbol związany z ludzką duchowością na całym świecie od czasów paleolitu. Dziś jest stosowana m.in. przez mnichów buddyjskich, jako forma medytacji. Dla współczesnego Zachodu odkrył ją C.G. Jung, wykorzystując rysowanie jej, jako pomoc w dojściu do tego, co w nas nieuświadomione. Samo słowo mandala pochodzi z sanskrytu, oznaczając święty krąg, centrum, koło życia czy cały świat – jest symbolicznym zapisem zarówno makro- jak i mikrokosmosu. Jesteśmy w stanie odnaleźć ją także w naturze, rozglądając się wokół nas lub sięgając w głąb – do struktur, z którch jesteśmy stworzeni, jak np.: komórek. Moja praca stanowi interpretację ich obrazu pod mikroskopem, nawiązującego właśnie do mandali.
Drobnoustrojstwa – Weronika Andrzejewska
2016
W mojej pracy wykorzystałam obrazy z mikroskopu skaningowego, chcąc zmienić ich kontekst
stworzyłam nowy, mniej oczywisty świat fantastyczny.
Acarina – Nikola Gajewska
2016
Do realizacji tego projektu skłoniła mnie odraza oraz niechęć do naszych mało widocznych gości, zamieszkujących w pościeli, glebie, kurzu domowym, na jedzeniu, pod łóżkiem…Jednocześnie chciałam w sposób zabawny i wielobarwny przedstawić te „obrzydliwe stworzonka” z innej strony. W formie kalejdoskopów, tęczowych widowisk, stworzyłam „taniec roztoczy”. Pozwala to na spojrzenie na pajęczaki z korzystnej strony. Dodatkowym uzupełnieniem pracy są ilustracje przedstawiające roztocza (Aceria anthocoptes) w formie graficznej. Również miały one na celu zobrazowanie stawonogów w zachęcający sposób do gościnności naszych współlokatorów.
Przebłyski – Maurycy Baryga
2016
Praca jest swoistym pamiętnikiem artystycznym. Punktem wyjścia były zdjęcia powstające podczas wędrówek po rozlewiskach rogalińskich. Niezwykły klimat tego miejsca, połączenie rozległej przestrzeni z krajobrazem uformowanym przez potęgę rzeki było inspiracją do rozważań i jednocześnie natchnieniem. Przestrzeń stała się kontrapunktem do pochylenia się nad detalem, fragmentem. Element zatrzymany w kadrze staje się immanentną przestrzenią.
Słowa, które towarzyszą zdjęciom z jednej strony są integralną częścią pracy z drugiej pozostają od niej oddzielone, pozwalając na dowolność interpretacji. Otwierając kopertę odbiorca pozostaje sam na sam ze zdjęciem, jednak przeczytane słowa pozostawiają ślad interpretacyjny, którego nie sposób całkowicie odrzucić.
W kryzysie – Emilia Kucharczuk
2016
„W kryzysie” to cyfrowe wspomnienie, naturalny odruch obronny. Pamięć o miejscach i czasie jest pewną ucieczką od miejskiego dramatu.
Życiorys – Anna Marecka
2016
e b r u
( ابروباد „ebri” czyli chmura lub کاغذ ابری „ab-ru” czyli powierzchnia wody) tradycyjna turecka sztuka zdobienia papierów introligatorskich. Technika polegająca na nakładaniu farby, która osiada na powierzchni zagęszczonej wody tworząc wzory, które następnie odbija są na papierze. Prezentowane przeze mnie ilustracje wykonane techniką ebru odnoszą się do tematyki chromoterapii (terapii kolorem) oraz przemijającego czasu.
ż y c i o r y s
Kręgi są symbolem dni, miesięcy i lat mojego życia. Delikatne i krótkotrwałe powstałe na wodzie – zupełnie jak ludzkie życie.
Wyraziste i rozmazane. Oddalone i te blisko nas. Przeszłość pozostaje na krawędziach, oddalona od centrum, powinna się naturalnie zatrzeć lecz czas sprawia, iż przeszłość staje się wyraźna jak nigdy przedtem… Owe kręgi to symbole ludzi, których spotkałam na swojej drodze. To oni sprawili, iż jestem.
Suknia – Katarzyna Kaźmierczak
2015
Suknia wykonana z plastikowych butelek, folii bąbelkowej, oraz geowłókniny.
1. Na początku wykonałam gorset obwiązując się dookoła folią a następnie ściągając z siebie wykrój, który obkleiłam ponownie folii po czym nakleiłam geowłókninę oraz części z plastikowych butelek. Z tyłu przymocowałam rzep, dzięki któremu będzie można go założyć
2. Dół spódnicy wykonałam z tych samych materiałów, które zostały użyte w gorsecie. Najpierw halka została wykonana z folii bąbelkowej, przyczepionej do gumy krawieckiej oraz nałożona ponownie druga warstwa folii. Później przykleiłam geowłókninę marszcząc ją by powstały falbany oraz dla ozdoby dokleiłam ponownie części z wyciętych butelek.
Homo modernus – Weronika Potok, Paulina Piórkowska
2015
Homo modernus
TV – Ewa Zięba
2015
Telewizor – bezużyteczny, zapomniany przedmiot stojący w kącie studenckiego mieszkania. Niepotrzebny młodemu pokoleniu, któremu rozrywki i informacji dostarcza przede wszystkim Internet. „Telewizja kłamie”, to wiedzą wszyscy – po co więc ją oglądać?!
Role się odwróciły. Niespodziewanie odbiornik TV stał się obserwatorem życia mieszkanek wspólnie dzielonego pomieszczenia. Życia w pełni realnego, bez cienia ułudy, bez wymuszonych emocji. W wyłączonym ekranie został ustawiony jeden kanał: autentyzm życia codziennego.
Moduł – Zuzanna Cichońska
2015
Pomysł na pufę narodził się i narastał za każdym razem, gdy przychodzili do mnie znajomi. Stworzyłam ją ze względu na mało miejsc siedzących w moim mieszkaniu. Pufa ”ubrana” w jeans wygląda oryginalnie, a jej kieszenie można wypychać różnymi rzeczami. U mnie sprawdziła się jako siedzenie połączone ze schowkiem na piloty do telewizora. Moim planem jest rozwinięcie tego tematu i powielenie puf, by można było je łączyć w nietypowy sposób, tworząc ciekawe i wygodne moduły.
Fascynujący świat roślin – Piotr Cieślewicz
2015
Projekt przeprowadzony został na terenie zlikwidowanych ogródków działkowych. Na tle pozostałych ruin i stosów śmieci jedynym żywym elementem pozostały rośliny. Rośliny, które zachowują pamięć o ogródkowiczach, które z każdym rokiem odradzają się, kwitną. W atmosferze chaosu i wyniszczenia wydają się być niezniszczalne. Te właśnie rośliny z jednej strony stoją w opozycji do otaczającej ich przestrzeni, z drugiej strony poprzez barwy, kierunki wpisują się w nią, stanowiąc jakby jej naturalny element. Niosą za sobą głębszą treść, historię i wzbudzają nadzieję życia.
Karmnik – Dorota Chmielewska
Obiekt
2015
Oddać głos wodzie – Anna Najdychor
2015
Zastanawialiście się kiedyś, co na nasze ludzkie działania odpowiedziałaby tzw. przyroda nieożywiona? Tymi właśnie zagadnieniami zajmuje się japoński badacz struktury wody- Masaru Emoto. Obserwuje pod mikroskopem cząsteczki wody poddane wcześniej bodźcom o różnym zabarwieniu emocjonalnym. Wyniki badań są zdumiewające!
W swojej pracy postanowiłam dać wodzie możliwość odpowiedzi na kierowane do niej wcześniej sygnały. Polem wypowiedzi stały się płaszczyzny blachy, zaś medium rdza wytwarzana przez roztwór soli. Wodę poddałam trzem bodźcom: „kocham cię!”, „jesteś mi obojętna” oraz „nienawidzę cię!”.
Wsłuchajmy się w głos wody. To wymowne, że stanowi ona aż do 80% objętości mózgu ludzkiego.
NaCl – Maria Dutkiewicz
2015
Badania Masaru Emoto dotyczący wpływu emocji na wygląd cząsteczek wody jasno wykazał, że nasze emocje mają wpływ na otaczające nas rzeczy. Wykorzystałam tą wiadomość i przeprowadziłam własną wersje jego eksperymentu : wykorzystując krystalizacje soli zwizualizowałam własne emocje pozytywne i negatywne. Pierwsza hodowla słyszała ode mnie same miłe słowa, wyrażałam swoją miłość do świata i nim fascynacje, druga zaś przyjmowała całą żółć jaką w sobie miałam, całe czarne kłęby złości duszące się we mnie.
Po skrystalizowaniu się danych form zrobiłam z nich dwa zestawy biżuterii. Dzięki tej formie możemy porównać sposób w jaki wyrażamy emocje do tego jak zdobi/szpeci nas to, co nosimy. W pewien sposób forma ta jest równa treści tej pracy. Chciałam też skłonić do refleksji – jeżeli materia martwa przyjmuje nie w sposób obojętny, tego jakie emocje towarzyszą tworzeniu danego przedmiotu – to czy potem te same przedmioty mogą w jakikolwiek sposób odziałowywać na samopoczucie właściciela? W takim kontekście czy posiadanie ubrań, elektroniki, samochodów tworzonych w strasznych warunkach wyzyskujących fabryk, nie tylko może wzbudzić nasze moralne obiekcje, ale czy może mieć realny negatywny wpływ na kondycję psychofizyczną człowieka?
Wodny świat – Katarzyna Śpikowska
Świat wodny jest odsłoną nowej rzeczywistości w której każdy możne odkryć coś dla siebie indywidualnego i odkrywczego.
Deszcz – Aleksandra Kwiatkowska / Wiktoria Wiączkowska
Wideo
2014
Film przedstawia architekturę Poznania w odbiciu wody. Celem jest pokazanie świata natury, atmosfery ze światem stworzonym przez człowieka (życiem miejskim).
Decyzja – Ada Kusiak
Wideo
2014
Osobiste przemyślenia i wspomnienia, próba zdecydowania o zamknięciu niezwykle istotnego rozdziału życia związanego z wodą.
Inny wymiar – Maria Dybek
Mój projekt jest próbą znalezienia odpowiedzi na pytanie, czym jest percepcja zmysłowa i co się stanie, jeśli ją stracimy. Myślę, że trzeba być wrażliwym na to, co nas otacza, ponieważ świat może nam dostarczyć bardzo wiele wrażeń, nawet ulica, którą na co dzień mijamy bez zastanowienia, w pośpiechu . Nagle, wszystko do nas dociera, kiedy pozbawimy się zdolności widzenia na moment. Nie widząc można dostrzec ten inny wymiar. Moim zdaniem często nie doceniamy tego, że mamy zmysły, możemy odbierać świat na tylu poziomach.
Woda 500 – Julia Deptuła
Wideo
2014
Praca jest syntezą przemyśleń na temat aktualnej relacji człowiek – woda. Wideo i dźwięk tworzą obrazoburczą estetykę, łamiącą pierwotne skojarzenie związane z wodą, a przedstawiającą współczesną degradację wartości i industrializację natury.
Kropla – Magdalena Bielawska
Wideo
2014
Koncepcja powstała, podczas pracy zawodowej, którą wykonuję równolegle ze studiami stacjonarnymi. Świat równoległy jest metaforą sfery życia poświęconej tejże pracy. W mojej realizacji zwracam uwagę na duże, nieodwracalne zużycie wody w organizacjach użytku publicznego, obiektach usługowych i użyteczności publicznej.
Niedostrzegalna – Joanna Bajus
Wideo 1:57; 2:06; 3:05
2014
Substancja bezbarwna, bezwonna, pozbawiona smaku. Symbolizuje płodność życie i oczyszczenie. Bez niej nic by się nie wydarzyło, nic nie rozpoczęło. Substancja niedostrzegana, marnowana, ignorowana. Jest niechcianym deszczem, ciepłą herbatką i zielenią roślin. Nie umiemy wyobrazić sobie że mogłoby jej zabraknąć. Traktowana bezsprzecznie jak własność ludzkości przestaje uchodzić za unikalną. Swoim wideo chciałam zwrócić uwagę na piękno które zawdzięczamy tej życiodajnej substancji.
Panny na wydaniu – Judyta Maizenhilder
Fotografia/performance
2014
Whirlpool – Jonasz Śliwiński
Wideo
2013
Dafnia superior – Daria Grabowska
Grafika komputerowa
2013
Łza – Paulina Olejniczak
Łza jak mówi wikipedia składa się głównie z wody, niewielkiej ilości soli (chlorku sodu) oraz białek, w tym substancji bakteriobójczych (lizozym,defensyny).
Poza jej składem chemicznym niesie za sobą przede wszystkim silne znaczenie metaforyczne. Jest niemal symbolem smutku, żalu, silnych pejoratywnych emocji.
Postanowiłam zatem na tej pożywce wyhodować nowe życie, które skumulowane w niewielkim ziarenku miało dzięki moim łzom zakiełkować. Podjęłam ten eksperyment nie maiąc pojęcia czy się powiedzie, czy raczej okaże się, że moje łzy mogą zatruć roślinę jeszcze zanim wyjrzy na świat zielonym pędem. Niezwykle ważny był dla mnie sam proces karmienia ziarna, który odbywał się kilka razy dziennie, był on poniekąd oczyszczający, mój żal, którego się pozbyłam miał stać się dla ziarenka źródłem wszelkich potrzebnych do życia substancji, pobudzić je do wyrośnięcia.
Podjęta przeze mnie próba przyniosła pozornie zakończyła się porażką ponieważ roślina nie wyrosła, jednak jest to swego rodzaju odpowiedź na zadane przeze mnie pytanie czy łzy mogą karmić? Widocznie nie mogą stanowić jedynego składnika w codziennej diecie dla ciała, którym tu jest moja roślinka, ale i dla duszy, której której ziarenko jest tu symbolem.
bez tytułu – Natalia Tomczak
Wideo
2013
bez tytułu – Paulina Kulig
Fotografia
2013
Rusałka – Daria Kruszka
Obiekt
2013
Niezwykły film – Paulina Brelińska
Wideo
2013
Mars – wyciąg z pamiętnika – Martyna Podryban
Wideo
2012
Zawsze razem – Bartosz Buszkiewicz
Wideo
2012
Kropla – Karolina Grzeszczuk
2012
Dowiedziałam się o tym, że deptanie miejskich trawników było karalne w momencie, w którym właśnie zniesiono ten zakaz. Cóż, żyjemy w nieco absurdalnym kraju.
Korzystając z pewnego wrodzonego przyzwolenia do absurdalnych zachowań (w związku z pochodzeniem i płcią) zrealizowałam cykl działań, które miały na celu w delikatny, zabawny i mało inwazyjny sposób pomóc w uświadomieniu społeczeństwu, wartości wody.
Do tego celu wykorzystałam stare i utarte slogany chroniące zieleń przed brutalnym zadeptaniem. Zmieniłam jedynie kontekst i kolory. Efektem są absurdalne tabliczki ostrzegawcze.
Można to nazwać działaniem w przestrzeni publicznej, happeningiem, lub nawet kampanią społeczną. Nie zmieni to faktu, że reakcje przypadkowych widzów były natychmiastowe, spontaniczne i szczere.
Woda – Radosław Bryk
Wideo 1’50”
2012